Kako se intelektualno i artistički distancirati od konteksta i dosegnuti konstrukt koji afirmira autonomiju arhitekture i potencijal apstraktnog modela? Ili do kuda može dovesti mogući odmak od prilagodbe kontekstu nakon provedene kontekstualizacije? Ista pitanja distance mogu se postaviti i u odnosu na funkciju, vrijeme nastanka i život unutar artefakta.

Suptilan i precizan, matematički ispravan arhitektonski odgovor jest realizacija Petra Miškovića i Vanje Ristera u Rijeci, koja govori o autonomiji arhitektonskog djela i njegovoj integrativnoj sposobnosti.

Umnožena kvadratična prizma osnovne prostorne jedinice / sobe zatvara i otvara spiralni niz životnih prostora. Mikrokozmos kuće zasnovan je na putu kroz životne situacije, svaka se interpretira kao lom ili prelamanje za sebe, izrasta na vlastitu tlu.